BIELUŃ
: 29 sty 2012, 11:13
Własności trujące[edytuj]
Roślina jest silnie trującym chwastem ruderalnym (wszystkie części rośliny po spożyciu są niebezpieczne). Zatrucia przypadkowe zdarzają się niekiedy u dzieci, nierzadko u młodzieży eksperymentującej ze środkami odurzającymi. Dla kilkuletniego dziecka spożycie, i zwykle rozgryzienie 5-10 nasion jest w stanie zakończyć się śmiercią. Dla dorosłego człowieka staje się niebezpieczne spożycie 15-25 nasion. Mimo silnych halucynacji efekty są nieprzyjemne z powodu znacznych efektów ubocznych. Eksperymenty z rośliną kończą się zwykle na jednej lub kilku próbach[7]. Bywa, że spożyta zostaje zbyt silna dawka, co prowadzi do hospitalizacji lub śmierci[potrzebne źródło].
Głównymi substancjami, które mają znaczenie w przebiegu zatrucia są: L-hioscyjamina i L-skopolamina oraz w mniejszym stopniu atropina. Alkaloidy bielunia działają pobudzająco na ośrodkowy układ nerwowy oraz porażająco (parasympatykolitycznie) na obwodowy układ przywspółczulny (parasympatyczny), czego efektem jest silne pobudzenie (działanie sympatykomimetyczne) działania układu wegetatywnego (sympatycznego)[potrzebne źródło].
Objawy zatrucia[potrzebne źródło]:
omamy wzrokowe i słuchowe
sucha i czerwona skóra,
suche i intensywnie czerwone błony śluzowe,
duża suchość gardła i jamy ustnej oraz trudności w połykaniu, przejściowa utrata mowy,
pragnienie z równoczesnym lękiem przed przyjmowaniem napojów z uwagi na trudność w połykaniu,
częste parcie na mocz z trudnością jego oddawania,
dezorientacja z nierozpoznawaniem otoczenia,
początkowo tachykardia, później bradykardia,
przyśpieszenie oddechu,
rozszerzenie źrenic i zaburzenia widzenia z jego całkowitą przejściową utratą,
napady ogromnej wściekłości i szału, w dalszym etapie duże uspokojenie
niekiedy drgawki kloniczne,
wzrost temperatury ciała do 41 stopni,
narkotyczny sen, podczas którego może nastąpić zgon wskutek porażenia ośrodka oddechowego w rdzeniu przedłużonym
Stosuje się hospitalizację, płukanie żołądka i terapię objawową. Swoistymi odtrutkami są środki parasympatykomimetyczne, np. salicylan fizostygminy, neostygmina (nazwa handlowa Polstigminum). Pilokarpina, pomimo że jest parasympatykomimetykiem, nie wywiera antagonistycznego wpływu w stosunku do atropiny i nie może być stosowana jako odtrutka (antidotum). Występuje tu zjawisko antagonizmu konkurencyjnego jednostronnego, podczas którego tylko atropina znosi działanie pilokarpiny
Roślina jest silnie trującym chwastem ruderalnym (wszystkie części rośliny po spożyciu są niebezpieczne). Zatrucia przypadkowe zdarzają się niekiedy u dzieci, nierzadko u młodzieży eksperymentującej ze środkami odurzającymi. Dla kilkuletniego dziecka spożycie, i zwykle rozgryzienie 5-10 nasion jest w stanie zakończyć się śmiercią. Dla dorosłego człowieka staje się niebezpieczne spożycie 15-25 nasion. Mimo silnych halucynacji efekty są nieprzyjemne z powodu znacznych efektów ubocznych. Eksperymenty z rośliną kończą się zwykle na jednej lub kilku próbach[7]. Bywa, że spożyta zostaje zbyt silna dawka, co prowadzi do hospitalizacji lub śmierci[potrzebne źródło].
Głównymi substancjami, które mają znaczenie w przebiegu zatrucia są: L-hioscyjamina i L-skopolamina oraz w mniejszym stopniu atropina. Alkaloidy bielunia działają pobudzająco na ośrodkowy układ nerwowy oraz porażająco (parasympatykolitycznie) na obwodowy układ przywspółczulny (parasympatyczny), czego efektem jest silne pobudzenie (działanie sympatykomimetyczne) działania układu wegetatywnego (sympatycznego)[potrzebne źródło].
Objawy zatrucia[potrzebne źródło]:
omamy wzrokowe i słuchowe
sucha i czerwona skóra,
suche i intensywnie czerwone błony śluzowe,
duża suchość gardła i jamy ustnej oraz trudności w połykaniu, przejściowa utrata mowy,
pragnienie z równoczesnym lękiem przed przyjmowaniem napojów z uwagi na trudność w połykaniu,
częste parcie na mocz z trudnością jego oddawania,
dezorientacja z nierozpoznawaniem otoczenia,
początkowo tachykardia, później bradykardia,
przyśpieszenie oddechu,
rozszerzenie źrenic i zaburzenia widzenia z jego całkowitą przejściową utratą,
napady ogromnej wściekłości i szału, w dalszym etapie duże uspokojenie
niekiedy drgawki kloniczne,
wzrost temperatury ciała do 41 stopni,
narkotyczny sen, podczas którego może nastąpić zgon wskutek porażenia ośrodka oddechowego w rdzeniu przedłużonym
Stosuje się hospitalizację, płukanie żołądka i terapię objawową. Swoistymi odtrutkami są środki parasympatykomimetyczne, np. salicylan fizostygminy, neostygmina (nazwa handlowa Polstigminum). Pilokarpina, pomimo że jest parasympatykomimetykiem, nie wywiera antagonistycznego wpływu w stosunku do atropiny i nie może być stosowana jako odtrutka (antidotum). Występuje tu zjawisko antagonizmu konkurencyjnego jednostronnego, podczas którego tylko atropina znosi działanie pilokarpiny